زبان بدن و تریبون

زبان بدن و تریبون

تریبون یک وسیله دوکاره است. از طرفی می‌تواند کمک حال شما باشد و جزوات و نوشته‌های شما را در طول سخنرانی برای شماا نگه دارد و از طرفی دیگر یک حایل بزرگ بین شما و مخاطبانتان خواهد شد که شما در نگاه اول خواهید گفت که داشتن این مانع کمک بزرگی خواهد بود.
در حالی که این طور نیست. تریبون ارتباط شما را با مخاطبتان قطع می‌کند. مخاطب، سخنران پشت تریبون را یک بدنه در نظر می‌گیرد که در حال حرف زدن است و البته یک سر که بر روی آن قرار گرفته است. تریبون می‌تواند وسیله‌ای باشد که مخاطب در زمان اضطراب به آن چنگ می‌زند و البته جای خوبی برای لم دادن سخنران نیز هست.
هنگامی که در یک سخنرانی تریبونی بر روی صحنه است، سعی می‌کنم از آن به نفع خودم استفاده کنم. نوشته‌های خود را بر روی آن قرار می‌دهم و با دستان آزاد به صحبت با مخاطبان می‌پردازم و هر از چند گاهی نگاهی به نوشته‌هایم می‌کنم تا ببینم صحبتم به کجا رسیده است. با این کار مخاطبان قادر خواهند بود سخنران را ببینند و حرکات بدن او را دنبال کنند. دیدن بدن سخنران باعث ماندگار شدن صحبت‌های او در ذهن مخاطبان خواهد شد.
پس زبان بدن شما بسیار بلندتر از کلام شما صحبت می‌کند.
حالات بدن شما می‌تواند به عنوان دوست شما و یا دشمن شما در سخنرانی باشد. پس تلاش کنید از آن به بهترین نحو استفاده کنید، درست بایستید، لبخند بزنید و ارتباط چشمی خود را با مخاطبانتان حفظ کنید تا مخاطبان بیشترین توجه را به شما داشته باشند.
نحوه قرار گیری دست‌ها به عنوان آخرین نکته در این مقاله باید بگویم که همچنین باید دقت کنیم تا دستان ما حالتی خاص نداشته باشند که مخاطبان احساس یا برداشتی ناصحیح نسبت به ما داشته باشند. مثلاً قفل کردن دست‌ها در یکدیگر و یا مخفی کردن دست‌ها در پشت باعث می‌شود که مخاطبان احساس کنند که ما چیزی را از آنها پنهان کردیم و یا اگر دائماً با دستهایمان بازی کنیم و یا دستهایمان یکدیگر را مالش دهند، مخاطبان احساس می‌کنند که ما خجالت می‌کشیم و یا استرس داریم. بنابراین باید سعی کنیم که دستان ما باز باشند و به صورت حرفه‌ای در سخنرانی خود از انها استفاده کنیم.