ریشه یابی واژه شوخ طبعی

ریشه یابی واژه شوخ طبعی

humor در کلمه لاتین(humorem) ریشه دارد که به معنای مایع یا سیال است. در فیزیولوژی همچنان به همین معنا به کار می رود و به مایعات بدن اشاره دارد. به عنوان مثال مایع زلالیه و زجاجیه در چشم(the aqueous and vitreous humors).

بقراط، حکیم بزرگ یونانی، که پدر طب شناخته می شود، معتقد بود سلامت به تعادل مناسب چهار مایع یا humors در بدن وابسته است که دم (خون)، بلغم، صفرا، و سودا نامیده می شوند. بعدها جالینوس، حیکم بزرگ یونانی، این ایده را مطرح کرد که این ۴ مایع و توازن بین آنها منجر به کیفیات روانشناختی مختلف در انسان ها می شوند. به طوریکه افزایش بیش از حد هریک از این مایعات، منجر به نوع خاصی از مشرب یا شخصیت در انسان می شود.
تا دهه آخر قرن نوزدهم، همچنان humor به معنای رایج امروزی استفاده نمی شد. تا اینکه از آن زمان به بعد، humorist مفهوم مدرن خود را بدست اورد. humorist شخصی است که محصولی به نام شوخ طبعی(humor) عرضه می کند تا دیگران را سرگرم نماید.

ابعاد شوخ طبعی

به عقیده ی دکتر مارتین شوخ طبعی، فعالیتی ارتباطی است که چهار بخش اصلی دارد:

1. یک احساس مثبت خاص
2. همراه با درک ناسازگاری وضعیت درونی و بیان بیرونی فرد شوخ طبع مشخص می شود
3. اغلب در یک زمینه ی بین فردی اتفاق می افتد
4. و معمولا با خنده بیان می شود. بنابراین، شوخ طبعی شامل چهار بعد احساسی، شناختی ، بین فردی و رفتاری است.

بعد احساسی شوخ طبعی، به نشاط، خوشرویی و احساس خوشایندی اشاره دارد که به شکل خنده و ابراز شادی بیان می شود و ممکن است از نظر شدت متنوع باشد.ناسازگاری شوخی، بعد شناختی مهم شوخ طبعی است که به توانایی ایجاد و فهم شوخی اشاره دارد. پس شوخ طبعی که غیر جدی است، ناسازگاری شناختی دارد.بعد بین فردی شوخ طبعی، به ماهیت اجتماعی آن اشاره دارد که مانند بعد عاطفی، از نظر شدت متنوع است.